PROLOGUE

Wielu ludzi nie raz mi powiedziało, że moja osobowość uległa kolosalnej zmianie. Zmieniłam się, wystarczył jeden wieczór, aby wciąż uśmiechnięta dziewczynka zmieniła się w cichą i zamkniętą w sobie osóbkę. Podobno wydoroślałam. Moja skażona psychika długo dochodziła do stanu używalności, nigdy całkowicie nie powracając do tego normalnego. Nie pamiętam jaka byłam przed jedenastu laty. Nie pamiętam, że w ogóle byłam dzieckiem. A najsmutniejsze było to, że w ogóle nie zauważyłam w sobie żadnych zmian. Sądziłam, że taka byłam zawsze. Ten stan doprowadzał mnie do wyniszczenia, to akurat czułam. Zapewne miało to swoje korzenie w tłumieniu w sobie wszystkich uczuć i ogromnego bólu po stracie tak bliskiej osoby. Słyszy się, że dzieci o wiele lepiej radzą sobie z krzywdami im wyrządzonymi. Gówno prawda. Chyba, że dziesięciolatka w depresji jest zupełnie normalnym skutkiem śmierci rodzica.
Zabawne, zawsze jako dziecko uważałam, że jeśli coś by się stało mojemu tacie, ja też bym się zabiła. Nie zrobiłam tego oczywiście - najbardziej przy życiu utrzymywała mnie moja mama. To dla niej nigdy nie okazywałam tego że mi źle, tylko dlatego, żeby jej nie smucić, żeby widziała, że jestem dla niej oparciem. Tym samym każdego dnia chodziłam do łazienki, gdzie opadając bezsilnie na ścianę, płakałam najciszej jak się dało.
Lata mijały, a każdy mój dzień po prostu zaczynał się i kończył. Przelatywał mi przed oczami każdy miesiąc, żaden z nich niczym się nie wyróżniał, wszystko było szare i nie dające mi powodów do uśmiechu. Miałam grupę przyjaciół, z którymi nigdy nie rozmawiałam o tak intymnych dla mnie rzeczach. Oni po prostu sądzili, że mam przygaszoną osobowość, że jestem rozsądna, odpowiedzialna za wszystkich i cicha bez konkretnej przyczyny - że taka byłam i taką mnie akceptowali.
W końcu nadszedł wiek, w którym zaczęłam zatapiać smutki w alkoholu. Po prostu to lubiłam, tylko wtedy byłam prawdziwie szczęśliwa. Moi przyjaciele odchodzili i przychodzili. Zawsze inni. Jedni byli naprawdę wrażliwi i podzielali mój ból ze swoich własnych innych problemów. Byli i tacy, którzy zbyt się przejmowali, którym po prostu nie chciałam mówić czegoś, za co potem byłoby im mnie żal.
Wtedy jednak pojawiła się Liz.



_____________________

Prawda to. Wiem, zaczynam dość depresyjnie. Mam nadzieję, że nikogo nie zanudziłam ;)